۱۳۹۰ تیر ۳۱, جمعه

قاصدک تنها

فسانه بود،آزاده و بال گشاده ای
شادانه پیش معشوقت روانه ای

یافتمت بر پشت باد تنها مسافری
سوار باد و همدم گرد زمانه ای

چشم معشوق تَـــــر زفراغ یاراست
وآن خود عاشقی حیران ز یار است

شاید اَر فرمان بــــــاد داشــــت
عقلم به نام بــــال تو میداشـــت

وین ره، رهِ دیار شـــــام است
وآن سو،سوی رهروان سام است

کز ره شام،جمله خانگان ویران است
وآن ره زِ ســــــام، رهِ پهلــوان است

قاصدک، دودو روان آتـــشـــی شو
بخوان سیمرغ، بر پرم مرهمی شو

1390.04.27

سالار