هست

سحرگاهان
بی دعا،
بی صدا،
بی درود،
بی فروغ،
بی دروغ،

خسته و تنها
باید بمانم،
بدانم،
و باید برانم،
این مسیر تنهایی را
در سکوت شبانه روز،

صد شکر و افسوس که
این قصه تکرار دارد، تکرار.....

امّا
دانستن این که...
هنوز،
نور می شکافد،
آب جاریست و ...
و بلبل هست به پیمانۀ شهد مست،
التیامم می دهد.

چون صدایی هست درونم،
آهسته می خواند، آهسته ... :
من اگر تنهای تنها، باز خدا هست.

هست.

1388.10.27

سالار